دیابت قندی (Diabetes Mellitus) نوعی بیماری است که در اثر افزایش غلظت گلوکز خون ایجاد می‌گردد که این افزایش گلوکز در اثر نبود انسولین در خون یا نقصان گیرنده‌های انسولین در سلولهای جذب کننده گلوکز ، بوجود می‌آید. این بیماری حالت ارثی و اکتسابی دارد.

دید کلی

این بیماری دیابت فامیلی بوده و حدود 2 درصد مردم در جهان به آن مبتلا هستند. در این بیماران افزایش گلوکز به قدری است که از آستانه کلیوی گذشته و لذا نمی‌تواند مجددا جذب گردد. بنابراین در ادرار قند (Glocosuria) مشاهده می‌گردد. افزایش فشار اسمزی در ادرار سبب افزایش دفع آب یا همان ادرار (Polyuria) شده است. در دیابت با اینکه مقدار گلوکز خون زیاد است، ولی ذخیره گلیکوژن کم شده، لیپیدها و پروتئینها می‌سوزند، لذا شخص دیابتی دائما احساس گرسنگی می‌کند و پرخور (Polyhagia) می‌باشد.

پس شخص دیابتی دارای سه علامت پرخوری ، عطش زیاد و تکرار ادرار می‌باشد. در این حالت به علت اینکه لیپیدها در بتا _ اکسیداسیون تجزیه می‌شوند، سرانجام استیل کوآنزیم A به مقدار زیاد حاصل می‌نمایند. این ترکیب در سنتز اجسام ستونی وارد شده و اجسام ستونی در خون و ادرار دیده می‌شوند. کاتیونها همراه ترشح آنیونی اجسام ستونی ، خنثی و از محیط خارج شده و در نتیجه یک ستواسیدوز حاصل می‌شود و بیمار به حالت اغما و مرگ می‌رود. اغلب سندورمهای حاد دیابتی ، در اثر نقصان انسولین بوده که آن را دیابت وابسته به انسولین گویند و با تجویز انسولین قابل کنترل می‌باشد.
ادامه مطلب در مقاله بعدی

جام جم آنلاین: یک تریکب ویتامین A که معمولا برای درمان آکنه بکار می رود ، به بهبود زخم هایی که در اثر دیابت در پا ایجاد می شوند کمک می کند.
مطالعات قبلی ، چندان هم تاثیر ترتینوئین را در افزایش بهبود زخم در بیماران مبتلا به دیابت نشان نمی دهند و برخی نتایج متناقض بوده اند. به گفته سرپرست این تحقیق آنها در پی این بودند که آیا ترتینوئین واقعا در درمان این زخم ها موثر است. لذا آزمایشی را بر روی 24 داوطلب مبتلا به دیابت که دچار زخم پا بودند انجام دادند. این بیماران بطور تصادفی برای چهار هفته درمان با محلول ترتینوئین 0.05 درصد یا یک محلول نمکی (برای گروه کنترل) انتخاب شدند. اندازه زخم ها هر دو هفته بررسی شد.
هیچ اثر مضری که از لحاظ آماری ارزشمند باشد مشاهده نشد گرچه برخی بیماران درد کمی را در محل زخم تجربه کردند.
محققان تا حدی نگران اثر التهاب زایی ترتینوئین بودند و گمان می کردند که بیماران آنقدر ناراحت شوند که امکان ادامه تحقیق وجود نداشته باشد. اما در واقع دراکثر موارد مشکل خاصی پیش نیامد وظاهرا بیماران به دارو عادت کردند.